Schrijfwerk - Pagina 59 van 72

Quarantaine leven

Onze leefwereld is klein geworden, kleiner dan we tot voor kort gewend waren. Waar tot een paar maanden geleden de wereld aan onze voeten lag, en we onvermoeid die wereld lukraak over reisden, speelt ons leven zich nu heel dicht bij huis af.

Gelukkig ben ik een huismus, en ben ik heel graag thuis. Met strand, bos en duin op loop afstand, blijft er weinig te wensen over. Midden in een dorp, met volop gezelligheid, en meerdere steden binnen handbereik is er niets dat ik mis, behalve wellicht wat meer rust. In die prachtige natuur om ons heen, is het eigenlijk alleen heel vroeg in de ochtend rustig, en dat is dan ook meteen mijn fijnste moment van de dag.

Rust

Ook daarom hebben we ons busje gekocht, de liefste en ik, om samen die rust op te zoeken. Europa vinden we ver zat, ik wil gewoon snel thuis zijn als dat nodig is. En er zijn echt nog genoeg waanzinnig mooie plekken dichtbij huis, die we graag willen ontdekken. Je zal mij niet snel in de rij zien staan voor een bezienswaardigheid, welke dan ook, hoe minder mensen hoe beter. Buiten mijn favoriete feestjes natuurlijk, dan maak ik voor die drukte een uitzondering.

Ultiem geluk is als we samen weer op reis gaan, met ons busje. De wereld bestaat dan uit ons tweetjes. Muziekje aan, en gewoon maar rijden. Langs kronkelweggetjes en onverwacht mooie natuur, weg van die snelweg. Geluk is soms zo eenvoudig. Dat brein van mij komt dan zo heerlijk los, van al dat moeten in dat alledaagse leven. Soms zeggen we uren niks, soms is er van alles te bespreken of zingen we luidkeels mee met onze favoriete nummers. Het is ontspanning ten top.

Een snelle gehaaste wereld mag fijn aan mij voorbij gaan. Ik hoef niet meer te draven en overal met mijn snufferd bovenop te zitten. Vakanties met een wijntje en een boek in de zon, een eindeloze wandeling in de bergen, en af en toe een duik in een of ander onbekend water. Dan ben ik het gelukkigste meisje op aarde. Laat mij maar lekker saai zijn.

Soms moet je gewoon niet alles willen en wie weet gaan we daar straks wel naar toe. Naar een stapje terug in onze snelle wereld, waarbij er wat meer oog komt voor kwaliteit. Zodat die wereld gewoon een tandje langzamer gaat. Ik ben alvast voor.

Corona verdriet

Zij zijn precies dat wat je elke dag in de krant leest, een echtpaar besmet door dat gruwelijke virus. Afgelopen week zat ik er ineens met mijn neus bovenop. Niet van heel dichtbij maar dichtbij genoeg.

Ik belde met mevrouw om even te horen hoe het met haar ging. Haar echtgenoot was de dag ervoor opgenomen en toen was al duidelijk dat hij het niet lang meer zou maken. Ze hadden een mooi leven gehad samen en moesten nu, aan het eind van dat mooie leven samen, onverwacht snel afscheid van elkaar nemen. ‘Ik voel me ziek’ zei ze tegen me, ‘misselijk en zo ontzettend moe’. ‘Niks smaakt lekker en ik doe eigenlijk weinig meer dan slapen, zo gek’.

Eenzaam sterven

‘Wordt er voor u gezorgd’ vroeg ik, ‘zijn er mensen die zich om u bekommeren’? Ze had gelukkig twee nichtjes die eten langs brachten, het voor de deur zetten eigenlijk. En haar buurtjes hielden haar in de gaten. ‘De komende twee weken wil ik even niets’ zei ze vermoeid, want ik wil verder niemand besmetten. Want dat ik het virus ook heb, zoveel is wel duidelijk. Het bleek dat ze de huishoudelijke hulp ook had besmet en dat vond ze al erg genoeg. Die huishoudelijke hulp die inmiddels ook met de zenuwen in haar lijf thuis zat. Af te wachten hoe dat virus zich bij haar zou manifesteren. Ze hoopte dat het mee zou vallen en wij hoopten dat van harte met haar mee.

We praatten nog wat en namen afscheid. ‘Ik bel u volgende week nog even’ zei ik, ‘voor een kletspraatje, is dat goed’? Om te horen hoe het met u gaat en of u het nog red zo alleen in huis’. Ze vond het fijn, om even iemand te spreken en bedankte voor de aandacht. Ze ging nu weer naar bed, om te slapen, veel te slapen.

De dag erop bleek haar echtgenoot enorm snel achteruit te gaan maar mocht zij gelukkig nog afscheid van hem nemen, kon zij zijn hand nog even vasthouden in die laatste uren. Niet veel later moest ze hem loslaten en overleed hij.

Nog eens twee dagen later kreeg ik het bericht dat ook zij was opgenomen. Naar de ic wilde ze niet meer, geen poppenkast aan haar lijf. Ze werd opgenomen op de palliatieve afdeling, zodat ze die laatste dagen nog warme zorg zou krijgen. Hoe bizar dat ook geweest zal zijn met het verplegend personeel volledig ingepakt in beschermend materiaal. In die laatste dagen van haar leven is er voor haar geen warme hand die de hare vasthoud, voor haar geen lieve glimlach. Die zit verstopt achter dat mondmasker. Het maakt dat hele akelige virus nog onmenselijker en ik vind het hartverscheurend dat mensen onder die omstandigheden sterven.

Gisterochtend ging al vroeg de telefoon en de boodschap kwam niet onverwacht. Ook zij was overleden, eenzaam en alleen. De uitvaart zou een gezamenlijke worden. De uitvaart van haar echtgenoot was bewust uitgesteld, toen zij zo razend snel achteruit ging. Een dezer dagen word aan hen beide uitgeleide gedaan. Ik vind het een ontroerende gedachte, het is mooi en ellendig tegelijk. Wederom is er een echtpaar geveld door dat corona monster.

Heerlijk buitje

We waanden ons welhaast onaantastbaar. Maar dit scenario kon echt niemand voorzien. Wij, met al onze grote meneren en mevrouwen, die wel even zouden bepalen hoe het er allemaal uit zou komen te zien in de wereld. We zijn machteloos, stuk voor stuk. Speldenprikjes op deze aardbol, speldenprikjes in de tijd en niets meer dan dat. Het leven overkomt je, en daar zijn we ons op dit moment allemaal weer terdege van bewust.

Ik hou mijn hoofd positief rechtop, dat probeer ik tenminste. Want leven in het nu, is belangrijker dan ooit. In deze onzekere tijd is elke dag leven vanuit je hart gewoonweg noodzaak.

Met mijn hoofd in de zon, een koel glas wijn binnen handbereik en mijn favoriete muziek lekker hard, zit ik zielstevreden gezond te zijn. Dan ben je een bofkont nietwaar? Op één ding na. Want zelden had ik er meer behoefte aan dan nu, aan een flinke portie slappe lach. Nu het leven een beetje zwaar voelt, en de dagen soms eeuwig lijken te duren, is een potje lachen ineens een ware levensbehoefte geworden. En dan graag die slappe lach, want die krijg ik altijd het liefst.

Slappe lach

Dat moment dat de tranen over je wangen rollen, je bijna in je broek piest en toch gewoon maar niet kan stoppen met lachen. Dat zalige, overweldigende bulderende gevoel vanuit je tenen. Als het me gebeurd, kan ik me er heerlijk aan overgeven. Ik realiseerde me ineens hoelang het al geleden is, dat ik zo uitbundig heb gelachen.

Dankzij lieve vriendinnen, die de meest hilarische filmpjes met me delen, leverde het mij diezelfde avond nog een heerlijk buitje slappe lach op. Gieren in het kwadraat, met lange uithalen, om niks. Dijenkletsend zat ik te janken van het lachen boven dat gekoelde wijntje. Niet veel later kroop ik, met een grote grijns, voldaan mijn bed in.

Truste allemaal, lekker slapen vanavond, hopelijk ook na een buitje slappe lach. En morgen ook allemaal hopelijk gezond weer op!

Huidhonger

Iemand vroeg me een poosje terug op te schrijven wat vrijheid voor mij betekende. Ik moest denken aan het verhaal dat ik schreef over de broer van mijn oma. Hij werd gefusilleerd tijdens de tweede wereldoorlog. Overgeleverd zijn aan de willekeur van een ander is enorm kwetsbaar, en het kostte hem zijn leven.

Inmiddels heb ik ook andere associaties bij het woord vrijheid, door het rampzalige scenario van ons huidige leven. Ik voel bijna letterlijk de angst van de wereld in mijn lijf, en het beneemt me de adem. Het voelt als gebukt gaan onder zorgen, waar je totaal geen invloed op hebt.

Nu ik overgeleverd ben aan social distancing, merk ik pas hoe ik de mensen om me heen nodig heb, hoe ik ze mis. Ik laaf me altijd volop aan de hartelijkheid van anderen, aan mooie gesprekken, en aan gekkigheid. Mijn batterij laad daar van op, en op dat punt begint hij overduidelijk leeg te raken. Ik voel me een tikkie kluizenarig. Ik kan ontzettend goed alleen zijn, omdat ik altijd mensen om me heen heb. Soms ontloop ik dan al die prikkels, en dat is dan fijn. Nu ik vooral rust en stilte ervaar, voelt dat soms best eenzaam.

Vrijheid

En dan kan ik nog gewoon elke dag naar mijn werk en woon ik niet alleen, hoe moet het voelen voor al die families die verscheurd worden door onzekerheid, ziekte en verdriet. Vergeleken met hen, heb ik het makkelijk. Mijn armen verlangen ernaar om iedereen die ik liefheb vast te houden. Mijn huidige gevoel in woorden vangen is praktisch onmogelijk, ik voel simpelweg teveel. Dat oude leven was vrijheid en ik mis het.

Afhankelijk zijn van de willekeur van anderen, of ze de richtlijnen volgen of er volkomen laconiek of onverschillig mee omgaan. Het leven voelde nog nooit zo kwetsbaar, als het op dit moment voelt. Ik hoop met heel mijn hart dat het verstand blijft regeren, en dat we binnenkort weer kleine stapjes richting ons oude leven kunnen zetten. Dat het misschien echt nog niet mogelijk is, daar durf ik niet eens aan te denken.

Houd afstand, blijf gezond en hopelijk tot snel! Reken in ieder geval op een overload aan enthousiasme van mijn kant als ik je weer tegenkom.

Paasdagen

Als kind vond ik pasen al geweldig, en dan vooral dat zoeken naar verstopte chocolade eitjes op eerste paasdag. Mijn moeder maakte er altijd een prachtige zoektocht van. En elk jaar was het voor haar een uitdaging om weer nieuwe verstop-plekjes te verzinnen, want dat ze in de letterbak zaten wisten we na een paar jaar blindelings.

Eén jaar zochten we ons gek en we vonden het onbegrijpelijk dat we maar niks vonden. Mama had dat jaar geen zin gehad om al die eitjes te verstoppen, dus had daarom het zakje chocolade eitjes met een veiligheidsspeld achter de gordijnen gehangen. Wij waren toch maar mooi een poosje zoet geweest met zoeken en zij was dat jaar lekker snel klaar. Geniaal mam!

Paasei

De rest van de paasdagen werden gevuld met familiebezoek, samen ontbijten en genieten van elkaar en van de zon( als we mazzel hadden). Wij hebben die traditie voortgezet met onze kinderen en die genoten net zo van dat zoeken naar die eitjes, de familiebezoeken en de gezamenlijke ontbijtjes.

Ik heb een keer het danerolles deeg, voor de croissantjes, in de kelderkast gezet in plaats van in de koelkast, wist ik veel. Dat was mijn eerste kennismaking met die blikken deeg. De knal die het gaf toen dat blik openbarstte in onze kelderkast, omdat het deeg was begonnen met rijzen, vergeet ik nooit meer.

Gezellige, gezamenlijke paasdagen, in het pré-corona tijdperk, toen we over heel veel dingen niet na hoefden te denken. Dit jaar houden we afstand en gaan we niet bij elkaar op bezoek. Zit ik alleen aan mijn paasei. Alles voelt tegenwoordig wat gekkig, alsof we en masse een real life rampenfilm aan het maken zijn.

Ik hoop dat we op alles wat we nu meemaken over een poosje, met al onze geliefden, verbaasd terug kijken. Volop knuffelend natuurlijk, vooral dat ook weer want het gemis is groot.

Moois paasdagen allemaal.

Hoopvol

Het lijkt alsof de zon de laatste weken onafgebroken schijnt. Zo voel ik het. Elke dag start met adembenemende luchten, en de hele dag is er dat prachtige blauwe plafond. Dag na dag na dag. Het staat in schril contrast met dit onwaarschijnlijke scenario dat zomaar ineens ons dagelijkse leven is geworden, en de grootsheid ervan kan ik maar moeilijk bevatten. Ik worstel met zijn enormiteit.

Gelukkig spreek ik mijn ouders wel bijna elke dag, even zwaaien vanuit de verte, bijkletsen op een paar meter afstand. Ik kan ze niet knuffelen maar ze voelen dichterbij dan ooit, gek hoe dat werkt. Het verbaasd me oprecht. De liefste en ik trekken vaker dat flesje rood open, even bijkletsen aan het eind van een pittige werkdag. We zijn dankbaar dat we naar ons werk kunnen maar creëren ook extra bijkletstijd tijdens deze roerige weken. Er gebeurd zo ontzettend veel, elke dag weer. Op mijn werk is het een aaneenschakeling van verandering, bizar.

Na het werk FaceTime ik met onze dochters, deel bossen tulpen uit en als ik iets hoor of lees over een mooi initiatief, dan probeer ik daaraan bij te dragen. Iets voor een ander kunnen doen voelt nu extra fijn. Omdat het op dit moment daadwerkelijk verschil maakt, die helpende hand.

Dat zorgvuldig geconstrueerde leven van ons wiebelt ineens aan alle kanten, en het voelt als een harde les in nederigheid.

Ik verlang

Ik verlang naar een knuffel van mijn kinderen, van mijn ouders, van mijn vriendinnen. Ik verlang naar een avond dansen en doorzakken, verlang ernaar om dat uitgestoken handje van het zoontje van een lieve vriendin vast te kunnen pakken. Hij snapt er helemaal niks van, dat we niet meer met zijn allen naar het bos kunnen. Simpele, dagelijkse dingen die ineens heel erg bijzonder zijn.

Elke dag is waardevol, dat vond ik al maar nu voelen we het allemaal meer dan ooit, de echtheid en het belang ervan. Plaatjes draaien, de zon op mijn bol, een lief berichtje van een vriendin, Alles voelt bijzonder, alles is geluk.

Vanmiddag stonden onze dochters voor de deur, met een enorme bos gele tulpen. Ik weet het, ik ben een softie, maar ik smolt compleet weg van dat lieve gebaar.

We leven het leven op het scherpst van de snede. Maar naast alle economische narigheid, de druk op de zorg, de angst voor wat er nog komt en alle stress die er bij veel van ons heerst, ontstaat er ook iets anders. En dat stemt me hoopvol, richting die onzekere toekomst. Want ik geloof met heel mijn hart dat er ook weer fijnere tijden aanbreken, anders misschien, maar echt wel fijner dan nu. En soms is anders ook gewoon best goed, zolang we dan maar samen zijn, toch?

Ode aan de zorg

Liefdevolle zorgers, dagelijks staan ze onvermoeibaar voor ons klaar.

Ik ben bang, ik voel het onmiskenbaar diep in mijn lijf, oprecht en onvoorwaardelijk. De vijand bevindt zich onder ons, ongrijpbaar en onzichtbaar, en alleen in ons eigen huis zijn we nog veilig. Het corona virus heeft onze wereld in een ijzeren greep en is nog lang niet van zins om los te laten. De angst regeert, scholen gaan dicht en bedrijven sluiten noodgedwongen hun deuren. Afstand houden is het devies.

Te midden van al die chaos zijn er de zorgers, die hun eigen veiligheid verlaten, elke dag weer.
Die zich doelbewust in die gevarenzone begeven.
Om onzelfzuchtig te zorgen voor die ander, die jij met heel je hart liefhebt en niet wil en kan missen.
Zorgers die, ondanks hun eigen angst, dag en nacht paraat staan om jouw oma, liefste of prachtige kind te verzorgen.
Die simpelweg geen afstand kunnen houden.

Liefdevolle zorgers

Hun warme handen die doortastend, maar tegelijkertijd ook zacht en zorgzaam, zorg dragen voor onze geliefden.
Handen die troost bieden, ook tijdens die laatste angstige en soms eenzame uren van iemands leven.
Oprechte menselijkheid naar een ander, ondanks hun eigen overduidelijke kwetsbaarheid.
Ik maak een diepe buiging naar al die zorgers en ben trots dat ik mezelf verpleegkundige mag noemen.

Twilight zone

Met het zonnetje op mijn bol, loop ik in de vroege ochtend richting de bakker. Voor mij vaste prik op de zaterdagochtend, ik ben altijd vroeg wakker en dan vind ik het zalig om dat op mijn gemak te doen. Het is stil op straat, zoals altijd om zeven uur op de zaterdagochtend.

Een paar uur later loop ik met mijn fiets aan de hand richting de fietsenmaker, een lekke voorband is onhandig want ik heb mijn fiets nodig, en zelf plakken doe ik al een hele tijd niet meer. Nog steeds is het stil op straat en dat raakt me. Alsof ik in een soort Twilight zone ben beland.

Want waar het normaal gesproken een drukte van belang is in ons mooie dorp, loopt er alleen maar hier en daar iemand. En het bizarre van die hele situatie emotioneert me. Ook omdat ik weet dat er niet ineens een eind aan komt, aan het effect van dat virus.

Omdat ik weet dat de aanvoer van corona patiënten zo enorm groot is, en het echte herstel ontzettend lang duurt. De balans van die aanvoer van nieuwe patiënten, ten opzichte van herstelde, slaat nog steeds naar de verkeerde kant door. De situatie in ziekenhuizen is heftig, hoor ik van diverse oud-collega’s, en hun verhalen schetsen een onwerkelijk beeld van een veranderende wereld. Ook bij ons op het werk gebeurd er enorm veel, maar dat is peanuts vergeleken met hun verhalen.

Het knaagt aan me, die enorme onzekerheid, over wat ons allemaal te wachten staat. Zou er over een poosje echt die duidelijke scheidslijn zijn, en zal het ook zo de geschiedenisboekjes ingaan? Onze wereld voor, en na het ontstaan van dit virus? Ik denk maar niet te ver vooruit. Voorlopig is het stoer zat om het één dag tegelijk te bekijken.

Virus

Wie de oplossing weet mag het zeggen, maar dat dit virus de wereld in zijn greep houd is een ding dat duidelijk is. En ondanks het feit dat ik echt een hele positieve denker ben, verwacht ik dat het eind nog lang niet inzicht is. Aan het eind van de dag schenk ik nog maar een wijntje in, draai een plaat met het volume op lekker hard. En ben ik blij dat ik nog elke dag naar mijn werk kan, en dat ik gezond ben.

Lieve allemaal, ik hoop dat jullie allemaal gezond blijven. Als rasechte knuffelaar omhels ik jullie allemaal in gedachten. En wacht ik met smart op de dag, dat we elkaar weer in het echt vast kunnen houden!

Alle beetjes helpen.

Elke dag lees ik de kranten, volg ik het nieuws, ik kan niet anders. Ik probeer naarstig op de hoogte te blijven van die voortrazende corona ontwikkelingen die zich als een verwoestende stroom ellende over de wereld verspreiden. In een vingerknip is zoveel zo heel anders. De krant staat vol indrukwekkende verhalen over heel veel ziekte en heel veel dood.

Wat een verschrikkelijk allesomvattend verdriet.

Economische narigheid, teleurstelling over plannen die in het water vallen, en zoveel mensen die ineens zonder baan en inkomen zijn. Die onzekerheid moet angstig zijn.

Trots

Ziekenhuizen bereiden zich voor, enorme hoeveelheden IC bedden worden klaargezet en er zijn discussies over de beschermingsmiddelen die nog beschikbaar zijn. Elke dag heb ik familie’s aan de telefoon, probeer ik te laveren tussen al die angst. Ik probeer er niet teveel over na te denken, het is te overweldigend. De enorme impact van alles wat er momenteel gebeurd valt onmogelijk te bevatten. We zitten middenin een horrorfilm, en ik ben nou eenmaal meer een sprookjesmeisje. Ik ben dol op een film die goed afloopt en ik twijfel nogal over het einde van deze film.

Naast al die enorme heftige noodscenario verhalen vertel ik met trots het verhaal van mijn moedertje van eenentachtig. Omdat er een tekort is aan goede beschermingsmiddelen zit zij, samen met nog een aantal andere dames, achter de naaimachine. Naait ze overschorten die, nadat ze behandeld zijn met een speciaal goedje, als beschermende kleding kunnen worden gebruikt. Door al die zorgmedewerkers, die in de voorste linie werken. Trots ben ik, rete trots op mijn mams. Ze had aan een half woord van mij genoeg. Direct wilde ze aan de slag, wilde ze iets doen, wat dan ook.

Alle kleine beetjes helpen, absoluut, dus hierbij een enorme shout out naar al die bikkels die ondersteunen waar mogelijk. Lieve mam, ik ben retetrots op je, dank je wel!

Vol overgave!

Zo aan het eind van een ‘gewone’ werkdag rijd ik in mijn oude autootje naar huis. Met mijn muziek heerlijk hard, is dat altijd weer volle bak genieten. Vol enthousiasme brul ik luidkeels mee, het is afreageren in het kwadraat. Als we niet middenin een complete corona horror zouden zitten, was dit gewoon een dag als elke andere.

Ware het niet dat mijn dag tegenwoordig bol staat van heel veel mensen geruststellen, bezorgde vragen beantwoorden, creatief meedenken en van hele intense overleggen. Er gebeurd zo razend veel. Aan het eind van een volle werkdag, breng ik een tas met lappen stof en een patroon langs bij mijn moeder. Het tekort aan beschermende kleding wordt bij onze zorgmedewerkers nijpend, en mijn mams helpt graag een handje. Die gaat achter de naaimachine beschermende kleding maken die heel heet kan worden gewassen. Petje af voor mijn moeder van eenentachtig. Dank je wel mam. Ik sta in een hoekje van de tuin even bij te kletsen met mijn moesje. Niks geen geknuffel, niks geen dikke zoen bij het afscheid. We doen het, maar het voelt zo onwerkelijk allemaal, zo onnatuurlijk ook vooral. Maar ik neem geen risico’s, als mijn moeder besmet raakt door die knuffel van mij, vergeef ik het mezelf nooit.

Gezond

De wereld is de afgelopen weken zo razend veel veranderd. Hoeveel momentjes per dag zijn er niet, dat ik denk aan al die veranderingen en hoe snel het allemaal gaat. Deze ontzettende slechte B-film duurt en duurt maar voort en het einde is nog lang niet in zicht. Als ik ’s avonds zit uit te puffen op de bank, troost ik mezelf met de gedachte dat al mijn lieverds gezond zijn. En zich vooral ook heel verstandig gedragen.

En ben ik blij dat ik zelf nog gezond ben. Dat we met zijn allen zo onze stinkende best doen om er voor te zorgen dat we aan de goede kant van de streep raken. Zodat die enge cijfers naar beneden zakken, in plaats van nog verder de hoogte in stijgen. Om straks dat prachtige rijke heerlijke leven weer met elkaar te vieren. Vol overgave. Want van dat mooie kostbare, maar vooral ook kwetsbare leven, hebben we er maar eentje. En volgens mij voelen we dat allemaal des te meer op dit moment.